Magadan Endurance Expedition 2011

[lukasz809b]

Przez mateczkę Rosję do domu

Droga, doskonałej jakość szutrówka, wije się na wysokości ponad 2600m. Jest zimno, wiatr dodatkowo wychładza, ale piękno dzikiego otoczenia sprawia, że te drobne niedogodności umykają. Pod wieczór lądujemy szczęśliwie przy granicy rosyjskiej. Trzeba poczekać na następny dzień, granica otwarta jest od 9 do 17, a w weekend w ogóle nieczynne.
Rano b. wcześnie pobudka, by jak najwcześniej być przy przejściu. Godziny czekania, potem otwarcie i wypełnianie papierków. 2 godz. później opuszczamy Mongolię. Na granicy spotykamy też dwójkę Szwedów. Są w drodze już 3. miesiąc. Styl jazdy raczej sportowy, przyjechali przez Koreę, Gobi. Chwila postoju na pasie ziemi niczyjej na złapaną gumę w jednej z Afryk. Czas ten wykorzystuję na zmianę zębatki na mniejszą i opony na tyle, ponownie na bardziej szosową. Z założonej przed Jakuckiem, czyli jakieś 11tys.km wcześniej TKC zostało coś pod 1mm bieżnika. Droga do granicy rosyjskiej to obecnie asfalt. Kolejne kilkadziesiąt minut i Rosja wita. Chwile formalności i Oni już są u siebie… a do Polski jeszcze kawałek, do Szwecji zresztą też...



Jazda, chyba jedno z najpiękniejszych miejsc na ziemi – góry Ałtaj. Rosjanie decydują się na noc w hotelu, straszą pijanymi tubylcami, którzy zabijają po pijaku niemal bez powodu. Ze Szwedami wybieramy jednak naturę i niebo nad namiotami. Nocleg przy małej rzeczce, jest okazja by się umyć.


Rano bardzo wcześnie pobudka. Żegnany przez nieco zaspanych towarzyszy a witany wschodzącym słońcem, wyruszam w drogę do domu. Popołudniu zaczyna padać, a tu trzeba przejechać przez Nowosybirsk - w deszczu ciut słabo. Trochę się gubię, osoby pytane o drogę pokazują przeciwne kierunki.


Pomocny okazuje się też milicjant, po którego wskazówkach, wracam dokładnie tam skąd ruszyłem, tylko że jego już tam nie ma. Hmm, to oznacza, że czas na chwilę odpoczynku Przy okazji deszcz ustaje i warto zrzucić ubrania. To też dobry czas na pyszne naleśniki z serem. Rozmowa z gośćmi baru i okazuje się, że „autobus 35 jedzie tam, gdzie chcesz”. Cierpliwe oczekiwanie na przystanku i jest, teraz tylko za nim i wolność! Na wszelki wypadek krótka rozmowa z szoferem, który mówi, że da znać kiedy, gdzie i jak dalej. Po 30 minutach jazdy z przystanku na przystanek, autobus staje na poboczu, z ludźmi w środku oczywiście i kierowca w żołnierskich słowach tłumaczy jak dalej. Ogromne podziękowanie, bo droga naprawdę niełatwa i zdecydowanie pomoc była potrzebna. Miejsce na nocleg tuż za miastem. Pierwsza dobrze rokująca droga w las. Trochę błota, chwilę poszukiwań i … są już tam dwa namioty i… dwa motocykle. No, spore zdziwienie. Okazało się, że są to koledzy tych Szwedów, z zeszłego wieczora. Krótkie rozmowy z szyciem rozdartej sakwy w tle. Rozdarcie to wynik omijania korka chodnikiem, między słupkami ogrodzenia - nie był to najlepszy pomysł. Później już tylko spokojny sen.
Wcześnie rano pobudka, by o wschodzie słońca być już po śniadaniu. Robi się widno i można jechać. Spory dzienny przebieg, pod 900km. Zmęczenie daje o sobie znać i przed zmrokiem trzeba wyszukać nowe miejsce na szmaciany dom. Pod laskiem z brzózek jest idealnie. Tradycyjna, dla drogi powrotnej, pobudka o świcie. Poranny przymrozek wyraźnie informuje o tym, że lato chyli się ku końcowi, ale sen bardzo dobry. Zanim wsiądzie się na motocykl warto skruszyć lód z siedzenia i można jechać. Droga dobra i też spory dzienny dystans. Dziś nocleg na skoszonej łące, daleko od drogi z pięknymi widokami – dobre miejsce. Kolejna noc z poszukiwaniem miejsca i bez szaleństw, ale z zamkniętego namiotu te wszystkie miejsca wyglądają podobnie.
Na śniadanie zupka chińska, żółty topiony ser i kawałek ryby z puszki. Szybko, łatwo, smacznie i pożywnie – posiłek idealny.


Energia się przyda, szczególnie, że para bucha z ust jak w dobrą zimę. Jest raczej rześko. Po kilkudziesięciu km stop na ubranie się… tym bardziej, że na horyzoncie jakby ciemniej, a to oznacza tylko jedno, będzie mokro. Ubranie przeciwdeszczowe w takiej temp. ratuje skórę i w tej ulewie zapewnia ochronę przed wodą. Tylko dłonie nie doceniają podwójnych rękawic i marzną w najlepsze. W miarę przybywania dnia, no w końcu jazda na zachód, zdecydowanie lepiej. Wieczór wynagradza wszystkie wysiłki dnia. Nocleg na wzgórzu wśród łanów zboża, dla takich chwil warto jest jechać. Pobudka jeszcze w ciemności, szybkie gotowanie niemal po omacku i ze wchodem słońca start.

[lukasz809b]

8 tygodni i 26 tys. km. poźniej - Ukraina – w domu

Spory dzienny przebieg i udaje się wjechać na Ukrainę. Granica w trybie ekspresowym. Ruch minimalny, trzeba tylko celnika obudzić i chwilę potem Ukraina wita. Na sercu jakby lżej, bo tu i wiz już nie trzeba i jakby jedna bariera do domu mniej. Mimo, że zbliża się wieczór, krótkie rozważanie zakończone jest odważną decyzją – dziś trzeba przejechać za Kijów! Podejście o tyle karkołomne, że poprzednie dwie wizyty tam odbyły się strugach deszczu i zdecydowanie ze zgubieniem drogi. Doświadczenie jednak czegoś uczy i przy tankowaniu zasięgam języka, a jak, a którędy itp. W sumie prosto obwodnicą… tylko, że ta ma ponad 70km. Jazda. Sporo stresu bo ruch ogromny, ale udaje się. Kijów za plecami, teraz tylko miejsce na sen. Blisko dużego miasta poszukiwanie noclegu należy do czynności, zgoła nie do polecenia. Dużo ludzi, domów, małych wiosek itp. W końcu jest, skręt w prawo i jazda… e tu to raczej nie, widać będzie namiot ze wszystkich stron, a poza tym pod lasem domy. Odwrót... a zegar tyka i powoli się ściemnia. W końcu jest kolejna dróżka, ta wydaje się lepsza. Jeszcze dla tradycji trzeba ugrzęznąć w polu, wycofać się trochę poobjeżdżać, by wrócić w okolice drogi i tam na polu kukurydzy rozbić namiot. Śpi się całkiem, całkiem, dość ciepło, nad ranem nic nie zamarzło. I ta myśl, że może dziś uda się wjechać do kraju... tylko ta granica.


Początek kolejki do przejścia należy ominąć, nawet nie patrząc w tamtym kierunku. Następnie, tam gdzie ciaśniej warto jeszcze się trochę poprzepychać, by zostać zatrzymanym przez niezwykłej, blond urody celniczkę. Wymiana uśmiechów i gadka, że to już dwa miesiące, że niedźwiedzie i że Magadan... tak, tam i że w ogóle. Tym sposobem zostaje się niemal dyplomatą i zaszczyca nas obecność w kolejce dla „tych co przejadą szybciej”. 40 minut i Ukraina zostaje z tyłu. Na granicy Polski grzecznie przyjmuję pouczenie, bo normalnie to 300zł za niedostosowanie się do linii ciągłej… eee tam nie było widać, a w ogóle to tam powinien być stop... I wreszcie kraj, ojczysty język i jakby oddycha się nawet inaczej. Można zadzwonić w normalnej cenie i w sklepie po naszemu się dogadać. Napięcie powoli opada, choć polskie drogi też specjalnie nie rozpieszczają, szczególnie, że natężenie ruchu znaczne. Popołudnie… i pod blokiem.
Chwila na zadumę, że to już koniec, że dziś już ciepłe łóżko, woda w kranie, toaleta…, że po wszystkim. Że nie trzeba walczyć z komarami o chwilę wytchnienia, że sen nie będzie przerywany nerwowym budzeniem się i nasłuchiwaniem niedźwiedzi i, że nie trzeba będzie zrzucać szronu z namiotu i, że może buty w końcu wyschną na dobre i deszcz, nie będzie powodował nerwowych reakcji i epitetów rzucanych w kask. Taki prosty powrót do życia tego, które zostało porzucone dwa miesiące wcześniej.

Ciut trudno odnaleźć się w nowej-starej rzeczywistości. W mieszkaniu dostaje się duszności i ciągle brak powietrza, wanna to jakiś zupełnie niepotrzebny luksus, a tym litrem wody to można umyć siebie i pół motocykla. Szczęśliwe jeszcze kilka dni, zanim trzeba będzie wrócić tu całym sobą. Choć część mnie na pewno zostanie tam, w tych pięknych i surowych widokach gór przyprószonych świeżym śniegiem, przymrozkach i wieczornych ogniskach ze śpiewem, by „niedźwiedzie wiedziały” i samotnych tysiącach kilometrów drogi... która, sama w sobie jest celem.