Jak rozśmieszyć Boga, czyli wakacyjnej wyprawy plan. Zakarpacie '11

[hans]

Napisał felkowski

Nie to żebym się czepiał ale nie do końca się zgodzę. Ale gdyby miało się to komuś do cześ przydac podaję. Turbaza żeczywiście się spalila jakiś czas temu. W jej miejscu powstał drewniany dom z pokojami do wynajęcia. Taka nazwijmy to agroturystyka. Pani nazywa się Olga jeśli dobrze pamiętam. Warunki bardzo ok. Na wysokości sklepu trzeba przejechać przez strumień na wschodnią strone w kierunku kolei.

- dobrze wiedziec. Nie weryfikowalismy opinii lokalsów.

================================================== ================================================== ============================================

Za to rano, budzi nas o świcie walący o namiot deszcz. Nienawidzimy tego odgłosu…. Zaczynamy powoli rozumieć znaczenie wieczornego chichotu niebios.... Plany - zakładające suchość, jako warunek wjazdu w najpiękniejsze rejony, też jakby ciut zaczynają się z deczka je...ć. Z lekka przejaśnia się kolo południa, wiec zwijamy się na Wołowiec.

Po drodze sprawdzamy prognozy i są do du... złe. Ma lać. Mocno i długo. I faktycznie, sprawdziło się. Od tego dnia lalo nam codziennie – po parę godzin, po pół dnia lub i dzień cały, a błoto rosło, rosło, rosło, jak śpiewał swego czasu bard. W mocnym deszczu docieramy do Hulkywi za Wołowcem, u stóp połoniny Borżawa, gdzie z racji deszczu i temperatury ok. 12-13st.C i błota stajemy u leśniczego.


Rankiem, z racji iż akurat chwilowo nie leje (hurra), a chwilowo prawie jest słonecznie, mamy w planie na lekko atakować Borżawe. Taaaaa, jasne. Tam lało już od 2 tygodni. Leśniczy pożycza nam syna, który ma nam pokazać jak jechać. Idzie bosko, do pierwszego b. ostrego podjazdu, gdzie Cleo zawodowo polega po 80m, a ja - równie zawodowo - po 120, tracąc przy okazji prawe lusterko. Bo jebnąć to trzeba umić. No, ale tylko mięczaki używają lusterek : ) Błoto genialne, kostki w oponach zalepione, nawet ustać ciężko, ale juz po 30 minutach jesteśmy z powrotem u stóp podjazdu.

Misza proponuje atak z Wołowca, co też uczyniamy. Podjazd już nie tak ostry, ale za to w 10 cm błotnistej breji, rozjeżdżanej przez terenowe Ziły 6x6 do zrywki drewna. Tu idzie nam znacznie lepiej, bo pokonujemy z 1500m, a potem robi się błoto za kostkę, kałuże w błocie do pół łydki… wiemy już, że na mokro nic z tego nie będzie. Cholernie mam żal i szkoda.

Sprytnie zmieniamy plan i chcemy przejechać przez przełęcz Beskid w kierunku na Oporet's, ale sytuacja się powtarza. Droga chwilowo przejezdna dla ciężarówek terenowych only.

Albo czegoś takiego:

Zaczyna bardzo lać, wracamy.

Przejechaliśmy tego dnia może z 20 km łącznie, zmachaliśmy się za to okrutnie. Rozczarowanie pogodą narasta, a gleb nie liczę, bo, po co?

A kolacja wygląda tak:

Wieczorem pada. Błoto rośnie. To już 3 rok z rzędu, jak jedziemy w deszczu. Wywołana naszymi planami wesołość w Niebieśiech narasta....


cedeen