Maroko z łapanki, X 2010

[jacoo]

święta świętami...ale we're still waiting for next part Sambor

[sambor1965]

Coraz trudniej mi się pisze te relacje. Nie tylko dlatego, że upłynęło w Wiśle trochę wody (i lodu), ale również dlatego że wszystko co najfajniejsze już właściwie było za nami. Zostaje nam już tylko powrót - owszem okraszony jakimś zwiedzaniem, ale to co fajne już było chyba za nami.



Uświadomiłem sobie to w ten deszczowy poranek, gdy obudziłem się w pokoiku, który zapewne wcześniej był jakimś chlewikiem w oberży w Agoudal. Za oknem siąpił deszcz. O żadnej ambitnej trasce nie było mowy. Chmury czołgały się po ziemi i wiedziałem że jak najszybciej trzeba zmykać z tego Atlasu. Najlepiej asfaltem w stronę Fezu. Od Jarka dostałem smsa, że wraz z Asią są już niedaleko oceanu i że pogoda super etc. A u nas niebo nawet nie płakało, ono po prostu delikatnie przeciekało, było koło 5 stopni. Pogoda taka, że najlepiej zaszyć się pod kołdrą i zapomnieć o takim dniu. Niechętnie spojrzałem w stronę mojego pomarańczowego błotnika. Wiozłem go od kilku dni pod pajączkiem na torbie z tyłu. Pomyślałem że dziś wypadałoby go założyć, będzie pewnie mokro i mi trochę buzię skropi. Zdecydowałem się jednak tę robotę przerzucić na najbardziej zapracowany dzień tygodnia. Coś tam napsikałem do dętki żeby się nie męczyć z dopompowywaniem koła i w drogę... Z tym błotnikiem to chyba jednak był błąd...









Prawdopodobnie jechaliśmy piękną drogą. Chmury wciąż były nisko, albo my byliśmy dość wysoko - wciąż pętaliśmy się w okolicach 2000 metrów. Mgła rzadko odsłaniała to co zasłaniała i mało widząc nawijaliśmy te kilometry na koła. Było zimno. Już kilka razy zmarzłem w Afryce i jakoś to psychicznie trudno znoszę. W Polsce jeżdżę jak jest +2 stopnie i nie narzekam. Ale w Afryce?
Gnębiły nas dodatkowo wiadomości, że jesień mamy w Polsce piękną i wszyscy na motorkach. Dużo łatwiej by nam było, gdybyśmy wiedzieli że zżera was zazdrość. Droga była asfaltowa, ale tego dnia nie przeszkadzało mi to. Żal mi było tych winkli, które robiliśmy jakoś tak bez przekonania, z rezerwą. Kostki jednak słabo się na tym zabłoconym asfalcie sprawowały. Rozlane wokół nas mleko nie pozwalało dobrze ocenić głębi znajdującej się obok drogi, ale i tak mieliśmy respekt. Mignęły nam gdzieś z naprzeciwka 3 afryki na brytyjskich blachach, ale nawet się nie zatrzymaliśmy. Dopiero jakaś beznadzieja w oczach stojących przy drodze rowerzystów kazała mi się zatrzymać.


Heloł, heloł, hał ar ju etc. Dwóch Holendrów i jeden południowy Afrykańczyk. No mają problem, kółko się panie nie kręci. Hm... Mają panowie sporo szczęścia - tak się bowiem składa, że jesteśmy ekipą pracującą dla marokańskiego rządu i pomagamy cyklistom. I właśnie mamy ze sobą profesjonalnego mechanika rowerowego. W to że pracujemy dla Marokańczyków nie uwierzyli. Ale mieli mocno uradowane mordki jak zobaczyli, że Pekaes bierze się za robotę. No i w dodatku jako pierwsi nie mylili Poland i Holland! Pekaes pomógł, coś tam lokales źle poskręcał i była kupa.




Holendrzy wniebowzięci, coś tam thenkjują, ale nasza lotna brygada już pomknęła w stronę cywilizacji.
Jakoś się udało dojechać do drogi główniejszej - skręciliśmy na północ w stronę Fezu. Jeszcze jakiś obiad i dzida...
No ale dzida to nam tego dnia wybitnie nie szła. Ekipa pękła i jechaliśmy jak zjednoczona Europa: dwoma prędkościami. Ja ze Zbychem Franzem z przodu i ekipa Puszka z Markiem i Artkiem. Pekaes miotał się między nami bezradnie próbując posklejać obie części, które najwyraźniej nie miały ochoty jechać ze sobą. W efekcie nie ma zdjęć z tego kawałka trasy, za Ifrane zrobiło się ciemno i do Fezu wpadliśmy wczesną nocą. Dałem się złowić jakiemuś motonaganiaczowi i upewniwszy się, że oferuje nocleg w Ville Nouvelle pojechaliśmy za nim. Miejscówka była wielce ok. Motorki bezpiecznie zamknięte, a do medyny zaledwie parę kilometrów. Tres bien!





Medyna jak medyna. Franek to nawet coś zarobił, ale my wydaliśmy więcej...

[Rychu72]

Franz
A ja myślałem, że czeszesz kosiorę sprzedając prawie nówki afryki. Jednak się wielce myliłem.
Jakbyś chciał wydzierżawić ten zaułek na miesiąc to chętnie sobie dorobie.

[Dzieju]

Napisał Rychu72

Franz
A ja myślałem, że czeszesz kosiorę sprzedając prawie nówki afryki. Jednak się wielce myliłem.
Jakbyś chciał wydzierżawić ten zaułek na miesiąc to chętnie sobie dorobie.

Zimą zastój w sprzedaży , a w ciepłych krajach to i jak widać dorobić idzie

[sambor1965]

Do medyny pojechaliśmy jakąś grande taxi. Zapłaciliśmy nieistotnie mało za podróż i poszwendaliśmy się dobre 2 godzinki po wąskich uliczkach. Coś tam ugryźliśmy, coś zapaliliśmy i z powrotem do hotelu. Trochę mi się zrobiło szkoda chłopaków, którzy byli tu pierwszy raz i na rano umawiam jakiegoś „licencjonowanego” przewodnika. Start o ósmej. Kto chce ten idzie. Powrót o 10 i odpalamy maszyny, bo do morza daleka droga. A powinniśmy dojechać do El Jebhy. Rankiem podnoszę się dość ciężko, Zbychu z którym mieszkam w pokoju też jest ciężko ranny. Jesteśmy w recepcji o 8.05. Po chłopakach ani śladu. Trudno. Bierzemy jakąś taksówkę i przez półtorej godziny włóczymy się po labiryncie.









Medynę przed 30 laty wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Od tego czasu chyba tam nie sprzątają. I tak mamy szczęście. Zapachy w lecie są hm... nieporównywalne. Jemy mały deżaner, popijamy jakieś kawy, zaglądamy ludziom do domów i warsztatów. Niektórzy się pieklą, inni zapraszają. Jednych wpieprza sam widok aparatu fotograficznego, inni przyjmują go jako niezbędny składnik pieniędzy, które ma facet za obiektywem.





Muszę przyznać, że tak jak Arabowie w medynie nie przepadają za moim widokiem tak i i ja nie lubię arabskich suków, nachalnych przewodników, naganiaczy, tego ich targowania się, całego udawania, szopki, błazenady z wycofywaniem się z transakcji, udawaniem obrażonego. Nie lubię tego ich picia herbaty, ceremonii, puszczania oka, rozwijania dywanów i krzyczenia „Łacha” kiedy się podobają. Drażnią głupie wierszyki recytowane przez sprzedawców po polsku: Herbata miętowa smaczna i zdrowa. Najwięcej witaminy mają polskie dziewczyny itp. Może kiedyś była tu stolica światowej nauki, może i studiował tu papież Sylwester, ale to było dawno temu. Zajebiście dawno temu. Teraz każdy patrzy na Ciebie jak na dawcę dirhamów.















Robi się późno. Kwadrans przed 10 wsiadamy do taksówki i pędzimy do hotelu. Kolegów nie ma. Pakujemy torby, wyciągamy motorki – kolegów nie ma. Nie będę do nikogo dzwonił, ale zaczyna mną trochę z nerwów rzucać po tym hotelu. Wiem, że dobrze się bawią, ale mogłem i ja – wystarczyło dać sygnał. Przyjeżdżają chwilę po 12. Przewodnik był do dupy, nic nie pokazał. Porażka. Jestem wściekły, mam ochotę na awanturę, ale wiem że to nic nie zmieni. Odpuszczam, bo widzę że koledzy spodziewają się takiego scenariusza. Pieprzyć to, w końcu jesteśmy na wakacjach.











Wyjeżdżamy już po 13. Fez to nie jest hetka pętelka, to milionowe arabskie miasto i ostatnią rzeczą jakiej sobie życzę to pogubić ekipę gdzieś w centrum. Dlatego wycofuję się i mam zamiar objechać miasto. Podjeżdża Puszek ze swym pieprzonym GPS-em i zaczyna pokazywać w którą stronę jechać. Coś we mnie pęka. Mam dość już tego wszystkiego. Muszę odreagować. Zajmuję miejsce Puszka na końcu peletoniku. Pussi prowadzi. Tak jak chce. Kontynenty się szybciej poruszają niż my tego dnia. Po godzinie staje na obiad. Widzę co się dzieje, wiem że będziemy dziś kończyli w nocy, ale jestem w nastroju bojowym i na złość mamie gotów jestem odmrozić sobie uszy. Nie opóźniam ekipy, ale nie robię nic by ją przyspieszyć. W sumie widoki są cudne, a Rif zachwyca mnie absolutnie. Wyciągam aparat, wieszam go na szyi i pstrykam fotki w czasie jazdy. Nie jest to za mądre, ale poruszamy się z prędkością tak bardzo „bezpieczną”, że mógłbym jeszcze rozkładać statyw a i tak nikt by na mnie nie czekał.







Kilka kilometrów przed Ketamą (wszystkie przewodniki ostrzegają by tamtędy nie jeździć) dopada nas mgła? Chmura? No nie wiem co to było, ale bardzo gwałtownie się zaczęło i dłuuugo nie chciało skończyć. W Ketamie jesteśmy witani entuzjastycznie. Robi się trochę zimno i zmieniamy stroje, a dzieciaki pstrykają sobie z nami fotki. Co za czasy...







Wiem, że mamy problem z czasem więc w końcu zamieniam się z Puszkiem i próbuję narzucić szybsze tempo. Gdzie tam, nadal się wleczemy. Za miasteczkiem droga podnosi się z każdym kilometrem i w końcu wyjeżdżamy nad chmury. Nie mogę uwierzyć jak jest pięknie. Słońce wisi nisko nad horyzontem, za godzinę zachód, niebo aż granatowe, a wokół wszystko przykryte jednorodną kłębiastą kołderką. Zdjęcia nie oddają tego co się działo tego dnia w tym miejscu. Zjeżdżamy w lewo z głównej drogi w kierunku El Jebhy i zaczyna się hardkor. Droga zwęża się do szerokości auta, dziury coraz to większe, a asfalt coraz bardziej zanika. Robi się ciemno, zjeżdżamy kilkadziesiąt metrów w dół i lądujemy w gęstej mgle. Jakaś masakra. Nie widać nic. Światła ani długie ani krótkie nie pomagają. Droga mało że kręta, to jeszcze przepaściasta. Wyobraźnia pracuje, robi się trochę ślisko i na czole zaczyna się perlić pot. Pomimo że zwalniam do 30 km/h odnoszę wrażenie że jadę zbyt szybko. W lusterku widzę tylko szatańskie światła beemki Zbycha. Dalej mleko. Taka jazda trwa dobre półtorej godziny, zatrzymujemy się co chwila wypatrując świateł kolegów. Doganiają nas, później my uciekamy i tak w koło Macieju. Wiem, że jest niebezpiecznie. Wiem, że przejeżdżamy przez opiumowy Rif, jest mgła, ciemno i trochę niefajnie. Czuję jednak, że nic złego się nie wydarzy, a dla kolegów może to być nauczka, by trzymali się ustaleń. El Jebha była bowiem pierwszą rozsądną miejscówką do zatrzymania się tego dnia.
W końcu hardkor się kończy i dojeżdżamy do wypaśnego asfaltu. Zbieramy się wszyscy i pięknymi serpentynami zjeżdżamy do nadmorskiego miasteczka. W ciągu kilkunastu minut pokonujemy 1500 metrów wysokości i zatrzymujemy się przed knajpa w El Jebha. Jeszcze pół godziny temu było zimno, a teraz jest śródziemnomorsko ciepło. Są śmiechy, uśmiechy, złazi z nas napięcie i trud całego dnia. Właściciel hotelu sam nas znajduje i proponuje jakąś nieprzyzwoicie niską cenę za nocleg. Zgadzamy się. Właściciel knajpy trochę się targuje, ale w końcu przynosi półmisek owoców morza. Nie jestem wielkim fanem frutti di mare, jadałem to w wielu miejscach, ale coś równie fantastycznego jeszcze mi się nie trafiło.
Wieczór kończę nad morzem. Jest ciepło, fal prawie nie ma. Jakieś rybackie łódki jedna za drugą wpływają do portu powracając z połowu. Na horyzoncie są jakieś światła, myślałem że to Europa. Ale te jednak się kołyszą i z każdą minutą rosną. Jakiś kuter... W powietrzu unosi się słodkawy zapach marihuany. Całe góry tak tutaj pachną. Kończy się ta przygoda. Patrze jeszcze w stronę Europy, już chciałbym być po drugiej stronie morza, bliżej tych do których mi spieszno. Koledzy jutro polecą do Polski. Mi niestety zostało jeszcze 4000 km. Tymczasem idę spać.

[Dunia]

Chyba pozostają już tylko napisy ' The End"...no i ten " zapach marihuany"....