„Łicz beter, mister?” – XRV, XTZ i 406 po Turcji. [2010]

[Lepi]

że niby niższa?

[rambo]

Jeśli niższość motocykla to jakaś jego wyższość to pewnie tak

[Beddie]

Jak już napisałem parę dni temu, biwakowanie bez wody jest gorsze, niż biwakowanie z wodą. Pięciolitrowy baniak wystarczył mi na kolację, śniadanie i poranne mycie. Podczas zwijania obozowiska celem wzbudzenia kulinarnej tęsknoty przejrzałem paczuszkę z próżniowo zapakowanym serem - smakołykiem kupionym w ostatnim tureckim sklepie za ostatnie wręcz pieniądze. Spore było moje zdziwienie, gdy się okazało, że ser jest absolutnie miękki. Płynny wręcz. Zacząłem łączyć fakty. Na półce z nabiałem leżał w pewnej odległości od innych serów, choć wyglądał prawie tak samo. Był tańszy – i to przesądziło o moim wyborze. Zacząłem studiować napisy i znalazłem jeden, najmniejszym druczkiem, w jakimś kojarzonym przeze mnie języku. Cóż się okazało… To było masło. Cholerne masło roztopione w upale.
Tymczasem przybył Bułgar. Zobaczył, że zwijam obóz więc przyszedł pogadać. Zapytałem grzecznie, czy się nie obrazi, jak dam mu masło z Turcji, bo nie mam miejsca i jest trochę za gorąco. Podaję facetowi mięciutką kulkę z żółtą mazią, a on w płacz. No to pięknie – pomyślałem – nieźle gościa uraziłem. A on wytarł oczy i nos w rękaw wielokrotnego użytku i mówi, że dziękuje bardzo i niewiele mi może dać w zamian, ale znajdzie jajka i miód. I biegnie do swojej strażnicy. No to ja za nim, i tłumaczę, że skoro masło nie dało rady, to jajka i ser też nie dadzą. Dał się przekonać. Popatrzył do końca, jak się zwijam, uściskaliśmy się na pożegnanie, szczerze zaprosił znowu i pojechałem.

Wizja Kuchiego borykającego się z rzeczywistością i tracącego nadzieję na pozytywne zakończenie sprawy jego, tfu, motocykla powodowała, że kilometry nawijały się szybko.
Przez Bułgarię przeskoczyłem bez zdarzeń wartych odnotowania w mojej pamięci i zaprzątania Waszej uwagi. Jechałem bocznymi drogami. Podobne wioski, podobne tiry, podobni mężczyźni w brudnych „żonobijkach” leniwie palący przed domami, zgnite władimirce i białoruśki…
Postanowiłem wjechać do Serbii jakimś mniejszym przejściem i tam sprawdzić, jak w każdym kraju, czy historie o krwiożerczej policji są prawdziwe.
Granica wydawała się zamknięta, ponieważ samochody stały w kolejce i nic się nie działo. Mnie wyłowili i kazali zjechać na bok pod budki. Powypytywali, co i jak, gdzie byłem, z kim jestem i ostatecznie polecili przejechać bokiem. Tak po prostu.
No i zaczęło kropić. Potem zaczęło padać. Dwa razy molestowałem serbskich policjantów i za każdym razem byli mili i bardzo skorzy do pomocy. Serbia przejeżdżana bocznymi drogami jest naprawdę urokliwa, ale zaczynałem się spieszyć. Zdjęć więc nie robiłem, oprócz jednego sikania.

[Beddie]

W orzeźwiającym deszczyku dojechałem do Polski. Parę godzin relaksu, przepakunek rzeczy i spotkanie robocze z Marcinem. Okazało się, że wszystkie proponowane i rozważane sposoby zawiodły. Ilość dokumentów, jakie trzeba było zgromadzić, była niebywała.
Po pierwsze – rzekomo uciekł z Turcji.
Po drugie – zostawił motocykl, a nie mógł.
Po trzecie – pewnie go nie wpuszczą.
I tak dalej.
Dział o dokumentach i wizję tych wydarzeń z punktu widzenia walki z Polski obiecuję w tej relacji w imieniu Kuchiego.
Jako, że nie lubię, jak się moi przyjaciele martwią za długo, uznałem, że to MY wrócimy po motocykl. Nie można cudzym samochodem – pojedziemy własnym.

[Beddie]

I tu zaczyna się kolejny etap podróży i wchodzi kolejny tytułowy bohater - mój peugeot 406.
Kupiliśmy w Castoramie przyczepkę z plandeką, zarejestrowaliśmy na Marcina w trybie ekspresowym i wyjechaliśmy do Turcji.
Dodam, że deszcze ustały i wróciły upały. W moim ukochanym peugeocie w dzień wyjazdu padła klimatyzacja.
Umówiliśmy się, że przyjadę do Marcina do Sącza i stamtąd wyruszymy. Żeby nie było nudno – w Sączu miałem stłuczkę. W związku z jakimś remontem pozmieniali ruch na pasach ruchu i okazało się, że mój niespodziewanie skręca, a ja chciałem jechać prosto. Włączyłem kierunkowskaz, grzecznie wystawiłem przez okno rękę z przepraszającym gestem i powolutku zacząłem zmieniać pas na lewy. Tymczasem młode pacholę w astrze z pierwszych lat produkcji malowanej korektorem z rejestracją z powiatu sądeckiego uznał jednak, że mnie nie wpuści i po prostu mnie staranował. Przerysował calusieńki bok w samochodzie i uszkodził błotnik w przyczepce. W zgnitej astrze był porysowany i wgięty błotnik. Chłopiec powiedział, że we mnie wjechał, ponieważ nie wiedział, co ma robić a bał się zjechać na pas przeciwny. Spytałem, czemu nie zahamował, skoro jechałem 30 kmh i machałem ręką, żeby mnie wpuścił. Przyznał, że zapomniał o tej opcji i jakoś tak samo się mu gazy dodało.
Zadzwonił oczywiście po rodzinę. Przyjechał wąsaty Tata i brat, na dwie fury, i zaczęli oglądać, ciamkać, stękać itp. Pan ogolił mnie z całej gotówki polskiej. Wziął 300-400 pln. Nie pamiętam.
Ostatecznie dotarłem do Marcina.
I pojechaliśmy. Teka z dokumentami wielkości akt ze sprawy mafii Pershinga dumnie zajęła tylną kanapę. Marcin powiedział, że nie ma powodu ustalać trasy i jechać z nawigacją, ponieważ on pamięta drogę, i, choć pewnie nie jest to najkrótsza z opcji, jest najprostsza. W sumie jedna droga prawie do celu. Grzecznie się podporządkowałem – w końcu był sponsorem tego etapu.

[RAFWRO]

BEDDIE, szacun za kunszt trzymający gawiedź w napięciu przez 1,5 roku...Dawaj koniec tej granicznej paranoi.
R

[Jaro-Ino]

Opis zmroził mi krew w żyłach. Czekamy na dalszą część podróży...

[Kobra]

O piątej kończe prace, może będzie część dalsza relacji z podróży?

[Mech&Ścioła]

Dzięki za kontynuowanie! Świetnie się czyta!
Ale nie tylko. Twoja relacja była dla mnie inspiracją i wskazówką, podczas mojej podróży

[Kobra]

Już jestem wyspany, czekam