CocaCola - Advenczur2011

[Ronin]

Napisał podos

Bajrasz, a czy Ty chcesz moze w ryja?

Bajraszu, pytanie padło

[bajrasz]

Nie straszcie mnie wszyscy jednocześnie, bo ja kruchej struktury jestem i jeszcze się zamknę w sobie



Są takie miejsca na świecie, które uświadamiają, że otaczający nas rzeczywisty świat, jest nierzeczywisty, paranoiczny i bezsensu. Olchon jest jednym z takich miejsc. Namiot, ognicho…i tak minimum tydzień nic nierobienia, tylko chłonięcia energii tego miejsca, byłby jak wygrana w totka. Cholera jasna człowieka trafia, gdy uświadamia sobie ile ma ograniczeń. Praca, urlop, kasa, rodzina i jak ciężko wyrwać się z tego wszystkiego.
No ale namiot został w Irkucku..zresztą bardzo dobrze, bo nie miał bym przyjemności spędzenia wieczoru przy ognisku, mocno słodkiej herbacie i skręcie wywalającym płuca na lewa stronę w towarzystwie lokalnych rybaków. Pewien gośc oznajmił mi przed wyjazdem, że samotna podróż ryje beret …nieodwracalnie. Zareagowałem wtedy nonszalancko: Taaa. pitu, pitu. Oj jak strasznie się myliłem. Jeszcze wtedy kropka nad „i” nie była postawiona, ale samo „i” było już mocno wyryte w mojej głowie. Powrót do Irkucka był bolesny, ale konieczny. No i jeszcze samo nawigowanie po mieście bez Monaha… żeby znaleźć Monaha…to już całkiem wesołe miasteczko. Staram sobie przypomnieć krzyżówki, estakady, charakterystyczne miejsca, które mijałem z Pawłem. Na gwiazdy nawigować nie mogę, bo dzień. Dzień strasznie pochmurny, to i słońca brak. No dupa blada…chyba jednak sobie sprawię GPSa …kiedyś.












tak wyglądają TKC z przebiegiem 13tysięcy


wymiana kompletu, całe 100rubli



Spotykamy się z ekipą Sebola która wraca z Mongolii –http://africatwin.com.pl/showthread.php?t=10720- Chłopaki już mocno przeładowani wrażeniami, chcą szybko do domu. Osioł kiwnął głową, więc dołączam do grupy. Osioł przez ostatni miesiąc zbyt mocno się nie przemęczał. Zresztą z natury jest raczej skuteczny niż szybki. Wspólne kilometry z wyścigowymi rumakami dały mu do wiwatu. Widziałem w jego oczach trochę tęsknoty za pędem, gracją i lekkością towarzyszy, ale jednak natura zwyciężyła. Osioł to osioł. Ma dojechać z punktu A do punktu B…w czasie…absolutnie dowolnym. Na rogatkach X gdzie nasze drogi się rozchodzą, Piotr w ostatniej chwili rzuca mi informacje o Bijsku i księdzu Andrzeju, co to niejedną ekipę na Mongolie wyprawił, wątroba u niego dobrze funkcjonuje i równy z niego chłop. No to jest plan.













Od czasu startu, w Bijsku po raz pierwszy robię sobie absolutną dwudniową labę. Po bardzo miłym wieczorze spędzonym z gospodarzem, mam kaca tak dużego, jak wszystko w tym kraju, mam też do dyspozycji domek, banie, Uzbeka po drugiej stronie ulicy, który robi powalające szaszłyki i święty spokój…dosłownie i w przenośni. Wykorzystuję ta sytuację w 100%. Andrzej opowiadał o Ałtajczykach dużo dobrego, ale też zwrócił uwagę na nieobliczalność tego narodu, szczególnie po wódzie. Gość podróżował z żoną i córką dżipem. Zatrzymali się gdzieś w górach. Pogadali z tubylcami. Wypili wspólnie jakiś alkohol. Lokalesi chcieli przejechać się ich samochodem. Gość odmówił ,a oni zastrzelili mu żonę i córkę. Inna para ścigała się z lokalesami przez dwa tygodnie po Ałtaju. Zwiali i dlatego można było usłyszeć ich historię. Nie są to nagminne sytuacje, ale nie wszędzie i nie z każdym wypić można i trzeba o tym podczas podróży pamiętać. Noo, ale trochę przynudzam. To już ostatnie rosyjskie kilometry. Dzięki wskazówkom Andrzeja, bardzo szutrowe i malownicze. Jest 28 lipca, późne popołudnie. Jeszcze uśmiech ślicznej rosyjskiej celniczki, jakaś pieczątka, uścisk dłoni celnika i żegnam się z krajem, który gościł mnie przez ostatni miesiąc. Żegnam się z krajem do którego, już teraz wiem, powrócę nie raz.

ostatnie chwile...już za moment Kazachstan




.

[Zenon]

[RAVkopytko]

Napisał bajrasz

Pewien gośc oznajmił mi przed wyjazdem, że samotna podróż ryje beret …nieodwracalnie. Zareagowałem wtedy nonszalancko: Taaa. pitu, pitu. Oj jak strasznie się myliłem.

"Ten" gościu miał kupe racji,ryje,to prawda,ale pozytywnie

[MISIEK]

Kocham Cię Bajraszku :*

[bajrasz]

Ostatnie zdjęcie z poprzedniego wątku, to tez ostatni rosyjski smaczek.


Zanim Pan Szlabanowy zechciał mnie wpuścić na teren celnicy, minęło piec fajek, czyli jakąś godzina. Byłem świadkiem śmiesznego przedstawienia. Na pierwszym planie szlaban, na drugim Pan Szlabanowy, domek, a miedzy oknami domku wajzerka do uruchamiania kolców w jezdni. Pan szlabanowy to bardzo poważna postać o ponurej minie-noo, bo i funkcja poważna. Do Pana Szlabanowego podjeżdża z celnicy auto. Pan Szlabanowy wychodzi z domku i odbiera od kierowcy jakiś papierek. Pan Szlabanowy wchodzi do domku, zostawia papierek, wychodzi i wajzerką opuszcza kolce. Podchodzi do szlabanu, otwiera, wypuszcza auto. Zamyka szlaban, wraca pod domek, cyk-wajzerka i kolce znowu stoją na sztorc.W tym czasie pod domkiem stoi już następne auto. Papierek-domek-wajzerka-szlaban-wajzerka-papierek-domek-wajzerka-szlaban-wajzerka. ..a ja stoję i wcale mi się to stanie nie dłuży Zaczynam układać wzory z gamą. Osiem godzin pracy dziennie, przez pięć dni w tygodniu, przez około 200dni pracy w roku, wte i w tamte około 20metrów, przeciętny 1 krok to 70cm, średnio 6-7 aut na godzinę, czyli…ja pierdziu, ale się chłopaki nachodzą – Guinnes gwarantowany ! Piszę chłopaki, bo po odprawie, po drugiej stronie celnicy jest klon tego pierwszego…papierek, domek, wajzerka, szlaban. Kazachska odprawa jest szybka i bardzo miła. Młode chłopaki w czystych białych wykrochmalonych koszulach, bez tej sztywnej i poważnej miny urzędniczej z przed 10min, zagadują o drogę, o motocykl , robią sobie z osłem zdjęcia. W tym czasie burek od dragów po obwąchani osła strzela mu fachowego szczocha na przednie odnóża…znaczy jesteśmy odprawieni. Ja się cieszę, osioł wkurwiony.












Kazachstan w moim odczuciu to taki tranzyt do pięknych miejsc, który jest karą za niejedzenie owsianki za młodu. Strasznie gorąco i step po horyzont. Nawet nie można się komfortowo zdefekowac po drodze, bo nie ma nawet krzaczka, za którym można by było się schować. Brak krzaczków, to również brak rąbka cienia. Po spędzeniu nocy w Semieju , gdzie była klima, prysznic z wodnymi biczami i stereo w kabinie, lodówka z szampanskoje i kawiorem, a pokoje-bo były dwa- miały powierzchnię dwa razy większą od mojego mieszkania…jest to kawałek mojej podróży, który najbardziej mnie wymęczył drogowo, ale nie towarzysko. Co prawda już jestem przyzwyczajony do serdeczności i gościnności, ale są takie momenty które pamięta się bardziej. Zatrzymuję się przy chatce pośrodku niczego. Nie mam grama wody, a język jak kołek. Pukam do drzwi, otwiera babka o czarnych wesołych oczach. Wody-wręcz charczę-wody, choć łyka. Babka znika w chałupie, a po chwili przynosi butelkę zimnej, lekko gazowanej wody mineralnej. Scena jest dość komiczna. Zakurzony gość część wody wlewa w siebie, część na siebie bełkocząc pod nosem jakieś „ja pierdolę, ooo kurwa…dzięki” w ojczystym języku. Babka się chwilę przygląda, po czym ponownie znika w chałupie. Po chwili wraca. Siadamy na ganku, zapalam papierosa. Kobieta proponuje herbatę, odmawiam. Mój rosyjski jest jaki jest, ale w konfrontacji z kazachskim…hmm. Jednak świetnie sobie radzimy. Kończę nawadnianie organizmu i dziękując chcę ruszać. Nic z tego. Do domu marsz, a w jednym z pokoi już stół zastawiony. Mam na imię Kajrasz-ptica się znaczy, ale do pticy już nie bardzo jestem podobna-śmieje się dolewając mi herbaty. Kajrasz? Ooo,a ja bajrasz!...ale to chyba nic nie znaczy. Na stole świeżo ugotowane manty z kleksem śmietany, pomidory o zapachu słońca i herbata z mlekiem. Skoro już do nas zawitałeś, to nie możesz bez poczęstunku odjechać. Już siadając na osła, Kajrasz wsadza mi do kieszeni garść landrynek. To zdrowsze od papierosów-mówi matczynym tonem. To właśnie takie chwile są warte wszystkiego.










Każde duże miasto po drodze, wprawiało mnie w stan traumy. Fantazja kierowców, wirtualność ilości pasów, klaksony, wyścigi kamaza z leksusem, autobusu z ładą, walca z tramwajem, gdzie i tak jest korek, ale walczy się o każdy metr wszelkimi środkami, powodował, że po wyrwaniu się z takiej matni, zatrzymywałem się na poboczu, kładłem się na glebie i wypalałem fajkę zwycięstwa. Po minięciu Almat, leżałem tak na poboczu chyba z godzinę i fajek przetrwania wypaliłem chyba trzysta. Na horyzoncie już było widać ośnieżone szczyty gór otaczające Issyk Kul …już za moment skończy się pierwszy etap, a zacznie drugi, równie fascynujący i obrzydliwie piękny.




.

[MISIEK]

Miodzio

[JarekAT]

przywieź ta rybkę na rozpoczęcie, może zrób z niej nagrodę w jakiejś konkurencji lub zrób konkurencję z niej

[Antek]

Ustalmy jedną sprawę. Czy jest to sztokfisz?
http://pl.wikipedia.org/wiki/Sztokfisz

Jeżeli tak to podtrzymuję moją ofertę zakupu. Dobrze wysuszony sztokfisz fantastycznie nadaje się jako broń zaczepna. Można nim bić ludzi po głowie .

Przed spożyciem sztokfisze należy ubijać młotkiem do mięsa, a następnie przez kilka dni moczyć, zmieniając wodę 2 razy dziennie.

[mjslon]

Napisał Antek

Ustalmy jedną sprawę. Czy jest to sztokfisz?
http://pl.wikipedia.org/wiki/Sztokfisz

Tak to jest właśnie TO