Zakarpaty krowie ścieżki [2011]

[minia]

No cóż każdy ma to na co zasługuje. Taki lajf. Jedni mają temat do polewki, a inni błoto miedzy zębami. Na dodatek bajoro było z tych wrednych. Mimo, że deerek masą nie powala w porównaniu do takiej Afryki czy Geesa, to jednak tak się w tym błocie zassał, że wyrwać go nie było łatwo. No dobra, może to ja nie mam torsu Herkulesa. Na dodatek w tej nierównej walce zostałem pokonany na przemian rosnącą we mnie złością i histerycznym śmiechem. No cóż - nie udał mi się ten skok.

P1050868.jpg

Gwiazdą fotoreporterów nie zostałem, za to sakwa z moją jedyną mapą i kilkoma jeszcze innymi rzeczami okazała się zupełnie szczelna. Ale o tym miałem się przekonać kilka kilometrów dalej. Pod sklepem. W ramach popasu, uzupełniania elektrolitów i konwersacji z lokalną młodzieżą od niechcenia zajrzałem do sakwy, co to się pod wodą znalazła. Była szczelna i wodoodporna jak należy. Co wlało się przez suwak do środka w żaden sposób już wnętrza opuścić nie chciało.

P1020477.jpg

Nieśpiesznie poruszamy się dalej. Dopadamy jakiegoś linowego mostka akurat na szerokość kierownicy. Na drugim brzegu zaczyna się coś z czym przyjdzie mi się zaprzyjaźnić przez kilka najbliższych dni. To była trudna i wymagająca przyjaźń. To, że musiałem się zaprzyjaźnić nie oznacza, że to polubiłem. Ale, cóż życie stawia przed nami różne wyzwania. Te jakiś dzień później nazwę krowimi schodami i ścieżkami melasy. Ale o tym nieco później.

P1020480.jpg

Tymczasem wspinamy się na drugim brzegu po bydlęcych ścieżkach w górę. Nie dość, że jest potwornie nierówno to jeszcze właściwie nie ma drogi. Jedyne co na razie udało mi się przyswoić od kolegów to ino gaz.fficeffice" />>>
-Misiek, co by to nie było nie możesz zamknąć. Pamiętaj ino gaz.>>
-A jak wpadam w krzaki?>>
-To zaciskaj zęby, chowaj gębę, ale nie zamykaj, bo przegrałeś. >>
-A jak nie widać co jest dalej? >>
-Ino gaz może cię uratować. Jak zamkniesz to nie zobaczysz co jest po drugiej stronie.>>
I tak od tej pory starałem się kierować tą zasadą.

Niestety parę razy nie wytrzymałem i zamknąłem. I rzeczywiście nie dane mi było zobaczyć co jest dalej. Musiałem wracać na dół, aby zacząć wszystko od nowa. Jednak tym razem wracać musiałem zupełnie z innego powodu. Zaciskając zęby i podskakując rozpaczliwcami z chopki na chopkę pokonałem kilkanaście ostrych progów i ustawiłem się aby zrobić jakieś efektowne foto… Ale dupa, nic z tego nie wyszło. Akcja ‘ino gaz’ się udała się idealnie. Mi, ale nie chłopakom.

Wojtek został już w połowie. I to tak na otro. Koło w górze. Galancio. Jak to zrobił nie umiem powiedzieć. Z góry nie widać. Za to widzę, że szarpie się nieźle. W tę, to w tamtą i nic. Ze zdjęć nic nie wyjdzie póki nie dojadą. Chyba muszę zjechać na dół. I na co tyle zachodu. Ten ino gaz …. Wszystko na nic. Zjeżdżam w dół jak po schodach.

P1050889.jpg

Wojtek tkwi w gównie po uszy. A raczej po wahacz, albo ramę. Wpadł w jakąś dziurę i tylne koło nie ma żadnego oparcia. Nawet można by rzec, że wisi w powietrzu. Ale o tym przekonaliśmy się dopiero gdy wyciągnęliśmy dziada. No cóż dziura wyglądała jak studnia. Po wydobyciu Wojtka ruszamy w górę. Ja umieram w melasowym żlebie. Nie udało mi się z gazem. Dzień, dwa, góra tydzień i już udało mi się za którymś tam podejściem wydostać na górę. Z góry zjeżdżamy do jakiejś wioski. Kotwiczymy przy sklepie.

P1050914.jpg

Zostaję przy moturach. Chłopaki idą do sklepu. Nie wiem z jak i z kąd, ale zjawia się… nazwijmy go Stepan. Gada o tym i o tamtym. Właściwie to nie do końca Go rozumiem. Chyba jest nieco wstawiony. Z naciskiem na słowo nieco. Za Stepanem przychodzą inni. Robi się kółko dyskusyjne. Chwilami, a właściwie przez cały czas mam wrażenie, że nie mam zielonego pojęcia o czym dyskusja się toczy. I powiem Wam, wcale mi to nie przeszkadzało. Od czasu do czasu zabieram w niej głos i o dziwo nadal się toczy swoim torem. Chłopaki przynoszą herbacianą różę. No cóż za piękny bukiet… A i okoliczności robią swoje. Pani sklepowa mówi, że zamyka bo za chwilę autobus. Ale we wsi jest jeszcze jeden sklep.

P1050910.jpg

I jest naprawdę. Tylko każdy wychowany w relacyjnym marketingu na pewno go nie znajdzie. To, że nie ma szyldu to pikuś. Powiedzmy Pan Pikuś. Nie widać nawet tego, że to sklep. Ale można to mieć w wielkim poważaniu. I tak wszyscy wiedzą, że tam jest sklep. I to tak naprawdę wystarczy. A sklep jest i to jaki…. Bezcenne. Nie zapłacisz w nim mastercardem. Upojeni wonią herbacianej róży ruszamy w górę.

P1050921.jpg

Droga niestety masakryczna. Na luzaku da się ją nazwać kamiennymi schodkami. Pewną trudność stanowi to, że ciężko jest sięgnąć nogami do podłoża. Z wielkimi trudami i sporą pomocą udaje mi się dotrzeć do góry. Miklasz dociera nieco później. Nie ma Wojtka. Nie ma go dłuższą chwilę. Chyba musimy wrócić. Może utonął w błocie? Miklasz ruszył pierwszy. Jako, że nie wrócił , ruszyłem i ja. Dojeżdżam do ścieżki gdzie widzieliśmy się ostatni raz. Jest dwóch ludzi. Niestety motor tylko jeden….