On the road again, czyli Jagna & Raf znów na trasie [USA 2025]

[jagna]

Jedziemy dalej asfaltem, wzdłuż linii kolejowej, która wygląda, jakby nic nią nie jeździło… ale pewnie czasem jakiś towarowy się zdarzy.

Skręcamy na kemping "Mid Hill Campground" , jedyne 14 km, hurra , jest asfalt.
Ale za kilometr:

No,

oj, to będzie dłuuuuga i wibrrrrrrująca droga na kemping
Ale skałki po drodze są fajne



Jesteśmy na kompletnym odludziu i usiłuję sobie przypomnieć, jak ja znalazłam ten kemping. I w dodatku zrobiłam rezerwację
Na szczęście dojeżdżamy i śmiać mi się chce z tej rezerwacji, bo jesteśmy sami, a kemping liczy ze 30 pól.

A jeszcze śmieszniejszy jest napis, że nocleg jest możliwy TYLKO I WYŁĄCZNIE z rezerwacją, a jeśli jej nie masz, to serdecznie zapraszamy na www.recreation.gov.
Tyle, że najpierw należałoby zjechać jakieś 20 km do najbliższego miejsca z zasięgiem.
Albo posiadać starlinka.

Jednak Midd Hills Campground skrada nasze serca.



Nasze zabukowane miejsce:



Chłopaki stwierdzają jednak, że miejsca na szczycie są o wiele fajniejsze i się przemieszczamy



Chłopaki ja zwykle idą w teren:



i robią fajne foty:



Czekamy na burzę, którą już widać i słychać



Myślałam, że ulewą na Atacamie wyczerpałam swoje dziwne przypadki podróżnicze, ale okazuje się, że zaraz będzie deszcz na Mojave



Na szczęście niewiele pada, idzie bokiem (ciekawe, czy jutro przejedziemy przez brody, których kilka było)



i możemy delektować się zachodem słońca na środku pustyni Mojave





udaje się nawet rozpalić ognisko (choć rano zobaczyliśmy zakaz)







To był piękny wieczór w zjawiskowym miejscu!

[Dzieju]

Jagna , tą relacją pokazujesz coś innego niż Amerykę której nie lubię.
Niektórzy się zachwycają a ja odwrotnie , dobrze że Atlantyk oddziela.
To przestrzeń , natura , dzikość, takie coś to ja bardzo chętnie, czytając i oglądając nie ma śladu narodowości.
Gdybym kiedykolwiek miał zawitać na tamten kontynent to tylko w takiej formie jak przedstawiasz z daleka od ludzi. Na tzw dziki zachód , żeby tylko jeszcze indianie byli jak kiedyś.
Czytam cię dalej

[Colbe]

Czytam, oglądam i zazdraszczam. Myślę, że gdybym te sekwoje zobaczył na żywo to bym się rozpłakał

[jagna]

Napisał Dzieju

Jagna , tą relacją pokazujesz coś innego niż Amerykę której nie lubię.
Niektórzy się zachwycają a ja odwrotnie , dobrze że Atlantyk oddziela.
To przestrzeń , natura , dzikość, takie coś to ja bardzo chętnie, czytając i oglądając nie ma śladu narodowości.
Gdybym kiedykolwiek miał zawitać na tamten kontynent to tylko w takiej formie jak przedstawiasz z daleka od ludzi. Na tzw dziki zachód , żeby tylko jeszcze indianie byli jak kiedyś.
Czytam cię dalej

Oczywiście, że pojechaliśmy tam wyłącznie dla miejsc: krajobrazu, przyrody, skał (tu może nie wszyscy ) itp.

Niestety niektóre miejsca są okupowane przez tzw. stonkę turystyczną, ale i tak warto. Raz

Ale wyszło na na koniec, że warto by jeszcze raz tam zajechać, ale zdecydowanie terenowo. I wtedy to dopiero będzie dziko, odludnie i pięknie.
Bo w zasadzie można w terenie znaleźć takie same cuda, gdzie za wstęp trzeba słono zapłacić. No ale trzeba się przedzierać naście km przez ścieżki "only 4x4".

[jagna]

Dzień 5 , czyli droga do Syjonu

… A po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój
Nagle ptaki budzą mnie, tłukąc się do okien…


Ptaki co prawda tylko świergoliły, ale dzień wstał piękny





Śniadanie w pięknych okolicznościach przyrody (tylko szkoda, że takie marne, chleb jak rzadka gąbka, wędliny plastikowe, a z serów tylko cheddar) i znów 14 km tarki przed nami.

Ale jakby mniej wibrująca ta tarka po deszczu



Brody suche i w ogóle mało śladów deszczu. Zobaczymy, co będzie w dole, jak zjedziemy z gór.
Dobijamy do pustego asfaltu i suniemy ku Las Vegas, które niestety musimy przejechać, ale na szczęście highwayem, więc powinno być szybko.

Fajne roślinki, ni to kaktus, ni juka…





No dobra, tu padało konkretniej:





Wpadamy na highway i przed samym Las Vegas widzimy jedną z nielicznych farm fotowoltaicznych (w sumie głupie – tyle tu słońca?), za to z takim skupiającym światło lustrem na środku:



Przejazd przez LV pominę milczeniem, szczególnie, że nasz zjazd był zamknięty i musieliśmy ciut krążyć.
LV nie ma żadnej obwodnicy, 4-6 pasmowy highway (w jedną stronę!) leci sobie praktycznie centrum. Zresztą, lotnisko też mają w środku miasta.

Ponieważ mamy trochę czasu w zapasie, postanawiamy pojechać ciut naokoło, czyli przez zaporę Hoovera i brzegiem jeziora Mead.

Prawie pod sam zaporę jest dwupasmówka:





Tako rzecze Wikipedia:
Zapora Hoovera – betonowa zapora wodna typu grawitacyjno-łukowego na rzece Kolorado, na granicy stanów Arizona i Nevada. W chwili ukończenia w 1936 była zarówno największą na świecie elektrownią wodną, jak i największą na świecie konstrukcją betonową.. Obecnie jest to 38. elektrownia wodna pod względem wielkości na świecie.
Tama ma wysokość 224,1 m i długość 379,2 m. Szerokość u podstawy wynosi 200 m, a na górze 15 m. Maksymalna moc elektrowni wodnej wynosi 2074 MW. Powyżej zapory znajduje się sztuczne jezioro Mead.
W 1981 zapora została wpisana na Narodową Listę Miejsc Historycznych, a w 1985 stała się Narodowym Pomnikiem Historycznym USA

To zdjęcie z sieci, ale pozwala zobrazować całość:



Zapora jest duża, betonowa i mnóstwo na niej turystów





To są ujęcia wody:



Most nad kanionem (autostradowy):



Wszystko fajnie, tylko w 42 stopniach od tego betonu bucha żar…



Mam wrażenie, że dla Amerykanów to ważne miejsce, takie STARE oraz ZABYTKOWE.

Zobaczyliśmy, zaliczyliśmy, można jechać dalej



(Na zaporze, jak to zwykle, jest kanał przelewowy na wypadek ekstremalnie wysokich przepływów. Stała tam tablica, że ostatnio płynęła nim woda w 1986, za prezydentury Reagana, kiedy galon paliwa kosztował 90 centów (teraz prawie 4 $) )

Na moment byliśmy w Arizonie, ale jeszcze ciut pobędziemy w Nevadzie.
Zamiast wracać na highway, wybieramy drogę wzdłuż jeziora Mead, która wiedzie przez „Recreaction Area”, czyli płatny wjazd.



No ładnie tu jest







Jakby ktoś wysypał czerwone skałki na drogę:



Zatrzymujemy się na zrobienie obiadu (choć mało komfortowo stoi się przy kuchence przy 40 stopniach, ale jeść trzeba)
Syneczek wykorzystuje przerwę na wbiegnięcie na najbliższą górkę. Ten przecinek na przełęczy to on i podobno nawet macha:



Posileni jedziemy dalej i znów skręcamy w bok, do parku stanowego Valley of Fire. Jest tam trochę szlaków do pochodzenia, ale tym razem musi nam starczyć tylko przejazd.

Park oczywiście płatny, chyba 20$.



Ale było to dobrze wydane 20$

cdn.

[fassi]

Aga, Ta farma FV to raczej kocioł słoneczny. Panele działają jak soczewki i skupiają promienie na szczycie wieży , gdzie powstaje para która idzie do turbogeneratorow.

Widoki na kilka kalendarzy . Mega wyrypa

[majkowski1]

Ooo... tama Hoovera... nadal stoi..
Fajne kaktusy Saguaro mają przy autostaradach w tej okolicy.... Większość ma dziury po kulach, bo ludziki jadąc autami strzelali do nich, teraz karalne..
Na wschód od Flagstaf (Arizona, blisko starej Route 66) jest krater Barringera po meteorycie, który też widziałem. Żadna rewelacja do oglądania, szczególnie teraz, kiedy już nie da się zejść na dół. Ale sporo daje do myślenia jak opowiada przewodnik, bo nie mała moc trotylu, aby taki lej wysadzić... A fajne figurki i kombinezony po czasach przygotowań do Apollo 11. Jak patrzyłem w dół z brzegu, to budynek na dole wyglądał jak ToiToi, a jak zszedłem na dół, to spory jednak budynek..

[jagna]

Napisał fassi

Aga, Ta farma FV to raczej kocioł słoneczny. Panele działają jak soczewki i skupiają promienie na szczycie wieży , gdzie powstaje para która idzie do turbogeneratorow.

Człowiek się uczy całe życie. Doczytałam na jakiejś chińskiej stronie. Ciekawe!

[jagna]

Ha, jednak 15$ płaciliśmy.

Co można zobaczyć w Dolinie Ognia? Oczywiście skały! A konkretnie czerwone jak ogień piaskowce azteckie (jurajskie) na szarych i beżowych wapieniach. Piaskowiec jest pochodzenia morskiego, a swój kolor zawdzięcza związkom żelaza.

Do tego można tu znaleźć trochę naskalnych rysunków sprzed 2,5 tys. lat.
Teren był zajęty przez Indian, kiedy w 1865 zaczęli tu osiedlać się Mormoni (nieakceptowane wielożeństwo zmusiło ich do szukania ustronnych miejsc).

Najfajniejsze są oczywiście skały o różnych fantazyjnych kształtach.

Najbardziej znana skała-słoń:



Sfinks?





Do wielu innych skałek można się wdrapać, ale jakoś nie mieliśmy na to ciśnienia w 42 stopniach…

W każdym takim parku, nawet najmniejszym, jest Visitor Center, gdzie oprócz kupienia koszulki czy magnesu na lodówkę są bardzo pomocni rangerzy, którzy doradzają gdzie pójść i co zobaczyć.

My pojechaliśmy tylko drogą widokową wijącą się wśród czerwieni:











Skały dawały fajny cień:



Koniec Doliny Ognia:



Za parkiem wbijamy się znów w highway I-15 i suniemy ku Parkowi Narodowemu Zion – chyba nr 1 w Utah. Zaraz wyjedziemy z Nevady do Utah, i dodamy sobie 1 godzinę.

Suniemy na wschód drogą I-15.



Tak patrzę na tę fotę, coś mi bowiem przypomina. Przeglądam zdjęcia z 2011… i proszę, jest!

Nie dość, że hotel był ten sam, to jeszcze fotkę pstryknęłam w tym samym miejscu na drodze!



I-15 jest nuuuudna, na szczęście mamy do przejechania niecałe 100 km. Jedziemy na tyle dostojnie, że wyprzedzają nas wszystkie ciężarówki (nie mają tam ograniczeń, czy co?)



a nawet gabaryty



… ale urokami jeżdżenia Hi5 to może już Raf podzieli się osobiście i coś napisze…